W fińskich szkołach grają, a przecież fińska edukacja uchodzi za jedną z najlepszych na świecie. Uczniowie z Finlandii nie tylko wypadają dobrze w testach, sprawdzianach i rankingach, ale także czytają dużo książek i, wbrew pozorom, nie są wcale obciążeni szkolnymi obowiązkami, pracami domowymi i korepetycjami. Ich system zdecydowanie tego unika, widząc w tych działaniach źródło stresu. W Finlandii stawia się na naukę samodzielności i umiejętności rozwiązywania problemów. Być może dlatego robienie gier mobilnych na lekcjach ani klasowe rozgrywki na zielonej szkole nikogo tam nie dziwią.
Ale nie tylko w Finlandii terenowe i miejskie gry są coraz popularniejszym sposobem łączenia rozrywki z nauką. Uczą, bawiąc i bawią, ucząc. W przyjemny sposób zderzają młodych ludzi z tematami, które omijali szerokim łukiem i wciągają ich w rozwiązywanie zadań, które wcześniej były postrzegane jako nudne i nieangażujące. Cechą każdej dobrej gry jest to, że angażuje, niezależnie od tego czy jest to planszówka, gra wideo czy klasyczne podchody. To właśnie wzbudzenie zaangażowania gwarantuje sukces. To ono sprawia, że nam zależy, że oddajemy się jakimś zajęciom z pasją i przejęciem, wyostrzamy zmysły i przekierowujemy uwagę na określony cel, staramy się, próbujemy i walczymy. Który nauczyciel nie chciałby rozbudzić takich uczuć w swoim uczniu? Komu nie zależy na pozyskaniu uwagi odbiorców i wywołaniu u nich pozytywnych emocji? Gry terenowe pozwalają zrobić to jeszcze intensywniej.
Tradycyjna edukacja już od dawna stara się łączyć z nowymi technologiami. Jest bardzo atrakcyjna, bo pozwala korzystać z różnych źródeł wiedzy i zdobywać ją w oparciu o interakcje społeczne. Tzw. mobile learning, czyli uczenie się przez wykorzystywanie urządzeń mobilnych, może przyjmować różne formy. Jedną z nich jest włączenie gier lub ich elementów w proces edukacyjny, z czego najciekawsza wydaje się możliwość projektowania własnych gier na smartfony. Dla młodych korzystanie z tego typu urządzeń jest naturalne i prawie wszyscy mają telefon z dostępem do Internetu.
Gra z założenia opiera się na licznych interakcjach, współpracy i działaniu ramię w ramię, a gra edukacyjna jest po prostu inną formą nauczania. Odbiorca projektu nie jest w tym przypadku pasywny, tylko cały czas bierze udział w przedsięwzięciu, obcując z jego przesłaniem. Aktywne uczestnictwo odbywa się tutaj na dwóch poziomach: granie jest samo w sobie formą zaangażowanego udziału, ale już tworzenie gry wzmaga ten proces niebywale. Dlatego uczestnik projektu-gry może naprawdę poczuć się jego częścią, a nie tylko odbiorcą.